Rozdział 15.

Jego ton powodował, że ciarki przeszły mnie po całym ciele. Nadal miałam zamazany obraz. Nie chciałam wiedzieć co teraz pomyśleli Ci wszyscy ludzie. Bałam się teraz co będzie z Jake’iem, Niallem, mną.

-Proszę pana, to moja wina!- zaczął krzyczeć Niall chwytając się za głowę.

Szef tylko popatrzał na niego z nienawiścią i zawołał:

-Ochrona! Proszę go wyprowadzić, natychmiast! – wskazał na blondyna.

Nie miałam zamiaru się wtrącać, bo bym pewnie pogorszyła swoją sytuację. Jak rozkazał mój pracodawca, kilku wysokich i dobrze zbudowanych mężczyzny, poprosiło o natychmiastowe wyjście Nialla. No właśnie – „pracodawcą”. Ciekawe czy nadal nim będzie, po tym przedstawieniu. W głowie miałam tysiące myśli i ani jednej pozytywnej. Także ciekawość nie dawała mi spokoju.

-Do gabinetu, proszę.- powtórzył, próbując mówić to spokojnie. Pewnie dlatego, że sklep był przepełniony, a w dodatku tłum czekał na dalszy ciąg akcji. W ciszy udałam się go owego gabinetu. Szłam tam jakbym miała iść na wyrok sądowy. Okropne uczucie, wręcz chciałam zapaść się pod ziemię i zostać tam jak najdłużej. Ledwo co nacisnęłam głupią klamkę od drzwi, która prowadziła prosto do pokoju. Weszłam najciszej jak się da. W środku czekał już Jake z workiem lodu na czole. Poczułam się wtedy okropnie. Nie do końca wiem o co poszło, ale miało to związek ze mną, czułam się winna.

-Siądź, proszę. – powiedział spokojnie szef, ku mojemu zdziwieniu nie był, aż tak zdenerwowany jak kilka minut temu. Jak na rozkaz, usiadłam.

-Czy pani wie co teraz będzie? Pomyślała pani o tym, że może ucierpieć interes?- spokój znikała z jego twarzy.

-Ale ja …

-Co pani sobie wyobraża? Pani dopiero pracuję tu jeden dzień i to nie cały!

-Ale ja naprawdę nie wiem co się tam stało..

-Zna pani tego chłopaka ?

-Tak, ale …-znów nie dane mi było dokończyć.

-I tyle mi wystarczy.

-Proszę Pana ja naprawdę potrzebuje tej pracy..- oznajmiłam rozpaczona.

On tylko popatrzał raz to na mnie raz na mojego współpracownika Jake’a. Po krótkiej chwili namysłu powiedział:

- Nie zwolnię Pani pod jednym warunkiem.

Popatrzyłam na niego pytająco i z nadzieją.

-… musi pani zostać po godzinach przez następne kilka dni i to za darmo. Inaczej musielibyśmy się pożegnać. Decyzja należy do pani.

Nie zastanawiając się dłużej, poprzestałam na tą propozycję.

***

Tłum po moim wyjściu z gabinetu nie zmniejszył się, jakby wszyscy byli ciekawi co się będzie dziać. Wzięłam swoje rzeczy i wyszłam ze sklepu tak szybko jak to było możliwe.

W biegu nakładałam kurtkę i długi szal. Za rogiem czekała mnie kolejna niespodzianka w tym dniu. Niall.

-Słuchaj, ja naprawdę…

-Daruj sobie. – wykrztusiłam tylko i ominęłam go zwinnie, lecz on dalej podążał za mną jak cień.

-Proszę, tylko mnie wysłuchaj..

- Już wystarczająco zrobiłeś. Prawie mnie wyrzucili. Jeśli chcesz się mścić za tą sytuację w kawiarni z Emmą to mogłeś to zrobić w inny sposób.

- Ja cię tylko broniłem.

- Przed czym ? Zresztą nieważne, nie musiałeś do tego użyć siły. – powiedziałam zdenerwowana.

-Ja nie zacząłem..

Nie miałam ochoty ani siły słuchać jego tłumaczeń. Rzuciłam mu tylko ostatnie spojrzenie i oddaliłam się. Droga powrotna do domu trwała dla mnie miesiącami a nawet dłużej.

Wchodzą przez drzwi wejściowe poczułam pustkę. Straciłam wszystkich. Wszystkich, którzy mnie kochali.. najlepszą przyjaciółkę, Nialla a także kontakty z rodzicami się popsuły. Zrzuciłam kurtkę i zawiesiłam ja niezdarnie na wieszaku w holu.

-Amy, musimy porozmawiać.

-Coś się stało?

-Nasz wyjazd może się trochę opóźnić.

Szczerze ? Wcześniej nie chciałam nawet myśleć o tym wyjeździe, a teraz chciałabym uciec z tego miejsca.

 Kochani, dopiero teraz mogłam go napisać. Miałam szlaban na komputer, a na tablecie pisanie to jedna wielka porażka . 

Jeśli się wam podobało to koniecznie komentujcie!(ostatnio pobiliście rekord komentarzy na blogu-jesteście niesamowici) oraz dajcie "Tweet".

70 kom. - next ;)