Rozdział 7.

Rozdział 7.

-Co ty tu robisz ?

-Siedzę.

-Ale co ty robisz na moim parapecie ?- byłam coraz bardziej poirytowana.

-Chciałem sprawdzić czy wszystko w porządku.

-A co miałoby być nie tak ?

-No, bo nie odpisałaś na sms-a.

-To tylko sms. Wszystko jest okej, więc możesz już wyjść ?

Przez chwilę patrzył mi głęboko w oczy. Zastanawiał się nad czymś. Byłam na niego zła. I nawet nie wiesz jak bardzo. Nikt normalny nie skrada się do czyjegoś domu by sprawdzić czy jest wszystko dobrze. Czuje, że chodziło o coś więcej.

 Nie słysząc odpowiedzi powoli zaczęłam zamykać okno.

-Jakby coś było nie tak to od razu mi powiedz. – rzucił podtrzymując się ręką parapetu.

-Nie potrzebuję ochrony.-oznajmiłam stanowczo i już całkiem zamknęłam okno, a następnie zasłoniłam je zwinnie zasłoną.

Podeszłam do łóżka i wręcz wpadłam w jego objęcia.

***

Rano obudziłam się z mocnym bólem głowy. Zwlekłam się powolnie z łóżka. Droga do łazienki dłużyła się dla mnie kilometrami. Otworzyłam klamkę i weszłam do środka. Po skończeniu porannej toalety udałam się schodami do kuchni.Czułam się o wiele lepiej. Widok rozmawiającego taty przez telefon zdziwił mnie. A tym bardziej to, że jeszcze nie był w pracy. Momentalnie gdy przekroczyłam próg odłożył telefon. Nikt mi nie wmówi, że to przypadek.

-O hej córcia. – przywitał się.

Uśmiechnęłam się w odpowiedzi i zajęłam najbliższe miejsce przy stole.

-Wiesz bo .. – zaczął tata przeczesując ręką włosy.

Podniosłam pytająco brwi.

-Bo wiesz.. – nie do końca wiedział jak zacząć.

-Powiesz czy nie ? –zaśmiałam się.

-Dostałem awans .. – uśmiechną się krzywo.

-Tato ! To wspaniale ! Gratuluję.

-Tyle, że ..

-Emm poczekaj ktoś dzwoni . –zerwałam się z krzesła. 30 sekund potem trzymałam w ręku telefon. Nacisnęłam ‘odbierz’ .

-Halo ?

-Amy ?

Po głosie rozpoznałam rozmówcę. Niall.

- Czego chcesz ?-zabrzmiałam ostro ale nic na to nie poradzę.

-Spotkać się.- powiedział całkiem słodkim głosem.

Obiecałam Emmie, że więcej się z nim nie spotkam ale coś nie dało mi odmówić.

- No dobrze . –zgodziłam się ale coś mi mówiło bym tego nie robiła.

- Pamiętasz tą kawiarenkę koło mojego domu ?

- Tak.-potwierdziłam .

-To spotkajmy się przed nią.

Po zastanowieniu przystałam na tą propozycję. Mieliśmy się tam spotkać za jakieś pół godziny. Liczę na to, że Emma się nie dowie. W końcu obiecałam jej.

Przyrzekłam sobie, że to ostatni raz. Powiem mu, że to już koniec. Dziwnie to brzmi ‘to już koniec’ nadal nie znam go na tyle. Ale te przychodzenie do mnie w nocy i to kontrolowanie ? To już za dużo. Czas się pożegnać.

Przebrałam się i założyłam torbę na ramię. Przebierając buty tata podszedł do mnie trochę zestresowany.

-Coś się stało ? –zapytałam zakładając drugiego buta.

-Wyjeżdżamy.