Rozdział 13.

Jeśli chcecie być na bieżąco informowani to zapraszam na zakładkę" Informowani"

-

-Spytałam pierwsza.

-No pomyśl co mogę tu robić ?-zapytał z sarkazmem.

-Pracujesz ?

-Nie.

-No to co to za pytanie ?

-Kupuję gitarę.

Zdziwiłam się, choć nie wiem czemu.

-No, a ty myślałaś, że te instrumenty noszę dla zabawy ?- zapytał, ponownie z sarkazmem.

Zrobiłam tylko głupią minę i wywróciłam oczami. Wyglądał na rozbawionego, wesołego. Jakby zapomniał o całej sytuacji. Zastanawiałam się nad tym, a tymczasem zostałam przez kogoś potrącona. Usłyszałam, tylko ciche przepraszam. Chwile potem ktoś wyciągnął ku mnie rękę. Chciał mi pomóc wstać. Nie zastanawiając się dłużej skorzystałam z propozycji. Był to wysoki brunet o zielonych oczach i nieziemskim uśmiechu.

-Przepraszam, tu jest taki tłum, że nie da się normalnie przejść.

-Tak zauważyłam. Dziś nie pierwszy raz się już przewróciłam. – zaśmiałam się. Na co on odpowiedział tym samym.

-Szukasz czegoś ? – zapytał nadal rozpromieniony.

-Właściwie tak, pisało w Internecie, że poszukujecie kogoś do pracy.

-To zaprowadzę Cię do szefa. –powiedział wzruszając ramionami.

Uśmiechnęłam się jako podziękowanie. Odwróciłam się, by zobaczyć czy Niall nadal tam stoi. Owszem był tam, ale odsunął się trochę z tego co zauważyłam. Na jego twarzy nie panowała już radość, wręcz przeciwnie był zasmucony i zrobił się cały blady. Nie wiem czy to dlatego, że przypomniał sobie całą kłótnie czy dlatego, że rozmawiałam z jakimś chłopakiem, ładnym chłopakiem.

-Hej ! Idziesz? – dobiegł głos obok .

-Tak , już !- nie zwróciłam już uwagi na blondyna i skierowałam się do kierownika sklepu.

***

-Zapraszam do biura. –powiedział starszy mężczyzna pokazując na drzwi w oddali. Tak też zrobiłam to co kazał poszłam do owego pokoju.

-Proszę usiąść. – powiedział szorstko.

Trochę się przestraszyłam, nie był przyjaźnie nastawiony ani w dobrym humorze.

-Dlaczego pani chcę u nas pracować ?- oparł się o tył swojego skurzanego fotela.

-Cóż.. –nie wiedziałam co powiedzieć, nie byłam przygotowana na tą rozmowę.

-Kocham muzykę, umiem grać na gitarze i stwierdziłam, że będę idealnie nadawała się do tej pracy. – rzuciłam jednym tchem.

-Dobrze. A czy gdzieś wcześniej Pani pracowała?

-Nie, ale poradzę sobie. Wymusiłam uśmiech na twarzy, a w środku gotowałam się jak woda na herbatę. Przez chwilę patrzył się na mnie. Jakby chciał mnie powalić wzrokiem. Prawie mu się udało.

-W takim razie proszę wypełnić ten formularz i zapraszamy do pracy. – oznajmił dając mi do ręki kilku stronicowy segregator.

-Naprawdę? Dziękuje. – tym razem uśmiechnęłam się szczerze. On tylko kiwnął głową i wyszedł szybko z biura.

-On jest naprawdę dziwny.- odrzekałam.

Następnie podeszłam do jednego ze stolików i zaczęłam wypełniać formularz zgłoszeniowy.

Dziwniejsze było to, że nawet nie zapytał jak mam na imię. Owszem muszę to napisać w formularzu, ale ..

-Skończyła już Pani ?- do pokoju wszedł szef.

-Tak już tylko chwilkę. –oznajmiłam.

***

-Proszę bardzo, już skończyłam. – podałam mu wypełnione papiery.

-A więc witamy w załodze. – powiedział bez jakichkolwiek emocji, wręcz na siłę.

-Jake ! –zawołał głośno. Po chwili w drzwiach wstawił się chłopak, którego spotkałam wcześniej.

-Poznajcie się, to jest Jake będzie ci pomagał dopóki wszystkiego się nie nauczysz. Teraz Cię oprowadzi.

-Witamy. – uśmiechnął się ukazując prześliczny uśmiech.

-A dziękuje – odparłam.

-To jak pokazać Ci cały sklep ?-zapytał podając mi rękę.

Niepewnie chwyciłam ją, aczkolwiek nikt nigdy mnie nie oprowadzał a tym bardziej trzymając za rękę. Chyba nie miał tylko ‘przyjaznych’ zamiarów.

Podoba się rozdział ? To daj "Tweet"
Jak wam się podoba nowy wygląd bloga ?

Rozdział 12.

Rozdział 12.

-Jak to szybciej?

-Tata dostał wiadomość z Dublina i ..- przerwała.

-Czekaj ! Z Dublina ? Jak to ?

- No tam mamy już wynajęte mieszkanie, nie wiedziałaś ?

-Nie , nie wiedziałam też, że mamy się przeprowadzić do Irlandii !- oznajmiłam zszokowana.

-To tata ci nic nie powiedział ?- mama zamyśliła się ciągle patrząc na mnie.

-Powiedział tylko, że nie zagościmy w Londynie tylko gdzieś dalej, ale nie widziałam, że aż tak daleko! –prawie krzyknęłam. Mama nie wiedziała co odpowiedzieć. Jak zawsze dowiaduje się wszystkiego na końcu. Podenerwowana wyszłam z pokoju i postanowiłam znaleźć tatę. Mam nadzieje, że ma na to wyjaśnienie bo tak nie może być.

-Tato ! – zapukałam z grzeczności, ale nadal w złym nastroju. Mama chodziła za mną jak cień.

-Wejdź. – oznajmił miłym głosem. Tak też zrobiłam.

-Okłamałeś mnie. – powiedziałam a wręcz stwierdziłam sucho.

-Kochanie o co ci chodzi ?

-Nie ręczyłeś mi powiedzieć, że jedziemy do Irlandii. – próbowałam sama się uspokoić, ale nie umiałam.

-Nie okłamałem cię..

-Ale nie powiedziałeś też prawdy.- zrezygnowana już tą całą sytuacją wyszłam nie czekając na jego kolejny ruch. Byłam pełnoletnia, ale co z tego ? Nie mogłam się na razie sama utrzymywać. Nie miałam pracy ani żadnych oszczędności. Byłam pod władzą rodziców. Byłam w kropce.

Skierowałam się do swojego pokoju a raczej cichego zakątka jak zwykle to nazywałam. Myślałam, myślałam, myślałam i  próbowałam na to wszystko znaleźć złoty środek. Patrząc wstecz to wszystko się zaczęło od spotkania z Niallem. W tej ciemnej uliczce. Kłamstwa, tajemnice. Kłótnia z Emmą i rodzicami. Jakby jakaś klątwa mnie dopadła.

Nie będę siedzieć bezczynnie. Muszę coś z tym zrobić. Szybkim ruchem włączyłam laptop i weszłam na stronę swojego miasta. Szukałam ofert pracy. Weszłam w jedną z zakładek z tym tematem. Piekarnia- nie, mąka i ja to niedobre połączenie – stwierdziłam wspominając chwile z dzieciństwa. Kawiarnia – o nie. Mechanik – trzy razy nie. Została tylko budka z lodami i mały sklep z instrumentami. Kochałam lody aczkolwiek bardziej pod pasowała mi 2 propozycja. Weszłam na owy sklep, który nazywał się „ SoundControl”. Pewnie się dziwisz czemu szukam pracy jak zaraz mam się i tak wyprowadzić. Po pierwsze chcę zrobić na złość tacie, dać mu nauczkę . A po drugie chcę zarobić by w końcu ‘wyrwać’ się od nich i zacząć żyć samodzielnie. Spisałam szybko adres i wyłączyłam urządzenie. Doprowadziłam włosy do porządku i zeszłam na dół. W korytarzu minęłam mamę, która o dziwno nie zapytała gdzie się wybieram. Założyłam buty i nałożyłam płaszcz. Błagałam by tylko się nie rozpadało.

Już miałam wychodzić.

-Amy.. – słyszałam w oddali. Na 100 % był to mój tata.

Ja tylko odpowiedziałam głośnym zamknięciem drzwi.

Było to chamskie z mojej strony, ale nie zastanawiałam się nad tym. Moim celem teraz było dostanie pracy w sklepie muzycznym. Znajdował się tylko 7 minut drogi od domu. Na zewnątrz wyglądał całkiem przyzwoicie oraz był zadbany co wywołało u mnie dobre wrażenie. Weszłam przez duże szklane drzwi do środka. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to gitary, pełno gitar różnych rodzajów. Kiedy byłam młodsza tata uczył mnie grać. To były chyba najlepsze chwile spędzone z nim. Przestałam to kontynuować, bo miałam dużo nauki. Ale nadal wszystko pamiętam. W środku znajdowała się masa ludzi, ledwo co można było normalnie poruszać się po pomieszczeniu. Szłam a raczej przeciskałam się między nimi.

-Ałć – krzyknęłam. Komuś upadły instrumenty, a jeden z nich upadł prosto na moją stopę.

To się nazywa szczęście. Popatrzałam się za siebie by zobaczyć sprawcę.

-Ty ? – zdziwiłam się.

-Amy? – chłopak wyłonił głowę zza gitary.

-Niall , co ty tu robisz?

-Też bym mógł o to zapytać.

Sklep w owym Fanfiction istnieje naprawdę ;) 

Podoba się - "Tweet" .

65+ kom = next ;) 

+ Hazz czuwa nad blogiem ^^

Rozdział 11.

Rozdział 11.

Jeszcze kilka razy zerknął na mnie w drodze do kuchni. Wydawał się miły, troskliwy i przystojny. Może nie był całkiem złym chłopakiem? Warto się przekonać. Spodobałam mu się, co nie zdarza się często w mojej sytuacji. Myśląc, dyskretnie schowałam skrawek papieru do wiszącej obok torebki. Wstałam i delikatnie przełożyłam ją przez ramię. Następnie wyszłam zostawiając za sobą zdezorientowany tłum. Coś tak czuje, że zapewniłam całej grupce ludzi w kawiarni dobrą rozrywkę. Pokłóciłam się z Emmą i Niallem. Co jeszcze ? Czasami mam myśl by wsiąść w najbliższy samolot i odlecieć daleko stąd. Na przykład do Grenlandii lub na biegun północny. Zamieszkałabym z pingwinami. Przypuśćmy, że to będzie opcja ‘’c’’. To jest mój sposób na pocieszanie – wymyślanie bezsensownych historyjek. Moje lenistwo było niesamowite. Postanowiłam, że tak krótki dystans przejadę autobusem.

***

Usiadłam na szarym końcu autobusu. Dosiadł się a raczej wcisnął pomiędzy mnie a starszą kobietę mężczyzna ubrany na czarno. Przygniótł mi torebkę, ale nie chciałam być niegrzeczna i nie zwróciłam na to żadnej uwagi. Nie przepadałam za autobusami, ale jestem większym leniem niż się wydaje.

***

Szukałam kluczy w torebce, ale za nic nie mogłam ich znaleźć. Szukanie zajęło mi 10 minut , jakbym nie mogła zapukać. To wszystko było spowodowane tą kłótnią. Kiedy nareszcie udało mi się je odnaleźć, weszłam. U progu ku mojemu zdziwieniu nie stał tata zadający szereg pytań typu : Gdzie byłaś? Z kim? i Czy byłaś odpowiedzialna?

Niestety nie poszłam kilka kroków dalej a on siedział na kanapie z gazetą do góry nogami.

-Tato ?

-Tak?

-Czy ty na mnie czekałeś ?

-Nie, skądże. Ja tylko czytam gazetę.

-Na odwrót?- założyłam ręce.

-Teraz tak jest modnie. – odparł i znalazł najgłupszą chyba wymówkę.

-Ty się chyba nigdy nie zmienisz.- oznajmiłam i pobiegłam ba górę do pokoju.

Jak zwykle moja torba wylądowała w kącie w pokoju. Zastanawiałam się nad napisaniem do Emmy, ale nie wiem czy to dobry ruch. Podeszłam do komody i wysunęłam półkę na samym dole. Podniosłam zeszyt i wyciągnęłam leżący tam naszyjnik. Chwyciłam go mocno i chwilę potem założyłam go. Pewnie zastanawiasz się czemu w takim momencie szukałam jakiegoś łańcuszka ? No cóż to skomplikowane. Ale jeśli chcesz to Ci opowiem. A więc gdy byłam mała, a rodzice pracowali cały dzień kto się mną zajmował ? Moja ciocia. Tak wiem bardzo skomplikowane, ale to nie dlatego szukałam tego przedmiotu. Ciocia była moją drugą mamą a czasami zastanawiałam się czy nie lepiej by było z nią niż z moją rodzicielką. Gdy teraz o tym myślę, aż się dziwię, że tak powiedziałam. Chociaż, bardzo mi jej brakuje. Zapytasz pewnie czemu jej nie odwiedzę, nie zadzwonię? Uwierz chciałabym. Pokłóciła się z moim tatą wiele lat temu. O co ? O to, że nie poświęca mi wystarczająco czasu. Miała rację, ale by coś dotarło do mojego taty to chyba jakiś cud. Myśli, że ma zawsze rację. Po tym wszystkim ona po prostu … uciekła. Bez powiadomienia, zostawienia jakiejkolwiek wiadomości, ona odeszła. Nigdy więcej jej nie widziałam. A ten naszyjnik, który dla Ciebie jest bezwartościowy jest dla mnie pamiątką po niej. Dostałam go na 9 urodziny. To jedyne co mi po niej pozostało.

*puk, puk*

-Tak ?- zapytałam i zatrzasnęłam szafkę tak szybko jak to było możliwe. Rozpuściłam włosy i założyłam je przez ramię tak by nie było widać łańcuszka. Nie żebym go chowała, ale…

-Mogę wejść? – po głosie rozpoznałam osobę. Mama.

-Tak, pewnie. Chwile potem była już w pokoju.

-Kochanie, bo okazało się, że nasza przeprowadzka ..

-No ?

- Chyba nastąpi trochę szybciej niż się spodziewaliśmy.

Kochani, zapytacie "co tak późno?" lub "ile mamy czekać na jeden głupi rozdział?". Gdybym była tobą sama bym tak napisała. Mam dużo na głowie. Projekt, dodatkowe, kółka. Wydaje się, że to mało. No właśnie wydaje się. Większość czasu jestem na telefonie. A w ostatnim czasie nie mogłam korzystać z komputera powyżej 15 minut, więc nie było mowy o pisaniu. Noszę soczewki i miałam dość duże podrażnienie.. ehh..

Postaram się to nadrobić to i bd dodawać chociaż raz w tygodniu. Proszę tylko o zrozumienie :) 

"Tweet" . (60 kom. = next)