Rozdział 2.

Rozdział 2.

Z uśmiechem weszłam do wnętrza domu. Już na progu napotkałam mamę. O mały włos się z nią nie zderzyłam . Miałam wielką nadzieje ,że nie zdołała zobaczyć Nialla bo musiałabym się grubo tłumaczyć i wyznać prawdę o wczorajszym zdarzeniu .

-Część córcia , jak było u Emmy ? – zapytała promiennie .

-No cóż … było interesująco – podniosłam brwi i szybkim krokiem udałam się w stronę schodów .

-Amy ? Czemu masz na sobie męskie spodnie ? – zapytała ze zdziwieniem malującym się na twarzy.  

-No więc , po drodze do Em wpadłam w kałuże i jej brat dał mi na przebranie swoje ubrania . – palnęłam bez namysłu.

- Przecież on ma 10 lat .

- Ale jest bardzo wysoki .- oznajmiłam próbując uwiarygodnić ową wypowiedź . 

Próbując uniknąć kolejnych pytań pobiegłam schodami na górę .

-Uff upiekło mi się .- odetchnęłam i rzuciłam torbę w kąt pokoju.

*** (Wieczór)

-Amy ! Kolacja ! – dobiegł do mojego pokoju wyraźny krzyk .

Wyłączyłam laptopa i zamknęłam drzwi . Skierowałam się w stronę kuchni . Zatrzymałam się w połowie schodów . Co było tego powodem ? Rozmowa mamy przez telefon . Tak wiem , dziwne ale to nie była zwyczajna rozmowa.

-Nie , ty jej powiesz . – szeptała mama do słuchawki telefonu w obawie ,że ktoś może usłyszeć . Wcale nie chciałam podsłuchiwać ,ale wydawało mi się ,że głównym tematem rozmowy byłam ja.

-Ty załatwiłeś ,to ty jej powiesz . – powiedziała ostrzej ale nadal najciszej jak umiała . Zżerała mnie ciekawość .

-Dobra koniec rozmowy , porozmawiamy jak wrócisz .- oznajmiła już milszym tonem .

Cofnęłam się trochę ,by mnie nie zauważyła . Udało mi się .

-Amy idziesz na te kolacje czy nie ?

-Tak , tak . – powiedziałam pospiesznie .

Podczas jedzenia mama zachowywała się zwyczajnie czyli tak jak zwykle . Próbowałam wtrącić temat czy coś się stało ale ona rozwiała moje przypuszczenia . Ukrywa coś . Także chciałam porozmawiać o tacie, ale szybko zagadała mnie strącając tym samym z tematu . Tak ,mój tata pracuje do późna . Nawet w weekendy . Nie za często go widuję . Czasami nawet myślę ,że zapomniał o moim istnieniu ale zawsze próbuję odgonić od siebie tę myśl .

***

Ze snu wybudził mnie znajomy dźwięk . Sms . Niechętnie wstałam, a właściwie zwlekłam się z łóżka . Podeszłam do rzuconej wcześniej torby . Niezgrabnie wyciągnęłam z niej telefon . Nacisnęłam przycisk odbierz .

Jest godzina 2:00 w nocy, a on musiał akurat napisać teraz ? – zapytałam samą siebie . Głupie.

Wzięłam się za odpisywanie . Wysłałam .

Nie odpisał . Ciekawa byłam skąd go miał . Ale to nie był dla mnie jakiś duży problem .

Moje rozmyślenia przerwał głośny huk na zewnątrz . Niepewnym krokiem podeszłam do okna .Uchyliłam je .Moją uwagę przykuło czarne auto , które z chwilą gdy otworzyłam okno ruszyło z piskiem opon zostawiając tym samym ślad na trawniku pod moim domem . Mama się wścieknie gdy to zobaczy . Ale nie to było moim najgorszym problemem . Już chciałam zamykać okno ale zobaczyłam skrawek kartki w ramie okna . Jakby ktoś na siłę chciał go tam włożyć . Sięgnęłam po niego ręką i przeczytałam napisany na nim czarnym piórem napis ‘’Tym razem mi nie uciekniesz ,kochanie ‘’

Czytając to ciarki przeszły mnie po całym ciele . Myślałam ,że takie sytuacje zdarzają się tylko w filmach . Najwyraźniej myliłam się . Wychyliłam głowę by zobaczyć czy sprawca jeszcze jest w pobliżu . Nie było . Nikogo nie było . Nawet żywej duszy , więc zamknęłam je z powrotem . Rozejrzałam się po pokoju , tak dla pewności . Podeszłam do łóżka i wręcz wskoczyłam na nie , przykrywając się cała kołdrą . Nie ukrywam przestraszyłam się i to bardzo . Coś tak czuję ,że dziś nie zasnę .

Dziś trochę monotonny ale jest to potrzebne do dalszych rozdziałów . Następny będzie ciekawszy xx 

Dziękuje wszystkim za poprzednie komentarze <3