Rozdział 3.

Rozdział 3.

***

Rano mama zawołała mnie na śniadanie . Ruszyłam wolnym krokiem w stronę kuchni. Zaspana usiadłam na krześle stojącym najbliżej mnie. Wyglądałam jak siedem nieszczęść .No ale cóż, niespanie całą noc dało owe znaki. Huk. Głośny. Dobiegał z zza lady kuchennej. Słysząc go aż podskoczyłam z krzykiem. Wtedy przypomniał mi się huk ,który słyszałam wczoraj w nocy . Straszne . Stałam w bezruchu.

-Amy? Wszystko okej? Wyglądasz marnie . – oznajmiła mama ,przyglądając mi się dokładnie .

-No ja… się po prostu nie wyspałam. – powiedziałam cicho co w prawdzie nie było kłamstwem.

- W takim razie masz kawę. Powinna cię trochę pobudzić.

Przytaknęłam głową na znak ,że dziękuje .

-A gdzie tata? – zapytałam  popijając kawę .

-emm.. poszedł załatwić pewną sprawę.- wyjaśniła wymuszając uśmiech.

Wiedziałam, że nic z niej nie wyciągnę więc odpuściłam następne pytania.

Resztę śniadania minęła w absolutnej ciszy.

***

Dryn * Dryn – dobiegł z góry dźwięk mojej komórki. Szybkim krokiem przeszłam przez schody wkraczając do mojego pokoju. Nie patrząc nawet kto dzwoni odebrałam.

-To jak ? Chcesz odzyskać klucze ? – po głosie rozpoznałam rozmówcę. Niall.

Słysząc to wzięłam się za przeszukiwanie torebki. Cholera. Nie ma ich .

-Tak , chcę . – powiedziałam jednoznacznie.

-To jak przywieziesz mi je czy .. ? – nie dokończyłam.  

-Nie.- zaśmiał się.

-Czyli mam .. ?- znów nie pozwolono mi dokończyć.

-Czekam , słonko. – oznajmił i od razu się rozłączył .

Cudownie. Mam nadzieje, że tam trafię. Choć sądząc po tym jaką jestem niezdarą wszystko jest możliwe. Jedynym sposobem na dostanie się tam był autobus. Przynajmniej dla mnie. Może nie było to jakoś strasznie daleko ale poza tym, że jestem niezdarą to jestem jeszcze leniwa. Wyszłam z domu , nie zamykając drzwi no bo w końcu czym miałam je zamknąć? Na szczęście w domu była mama, której od czasu śniadania nie widziałam.

Skierowałam się na najbliższy przystanek. Sprawdziłam rozkład jazdy ,a następnie usiadłam na ławce czekając na autobus. Kilka minut później opierałam się już o barierkę pojazdu.

 Moją uwagę przykuł człowiek w kapturze. Był ubrany w czarny dres i kurtkę tego samego koloru. Miałam przeczucie, że gdzieś go już widziałam, ale to pewnie tylko złudzenie.

***

Mijałam kolejne domy szukając właściwego.

- 24,25,26,27..- czytałam na głos kolejne numery domów.

-28 ! Jest ! – zapukałam w duże dębowe drzwi.

Pierwsze starania poszły na nic. Nikt nie otworzył. Powtórzyłam . Tym razem głośniej zapukałam. Nadal nic. Zrezygnowana odwróciłam się i powolnym krokiem poszłam w stronę ulicy. Z oddali usłyszałam głos wołający moje imię. Niall. Wychylił głowę i zapytał.

-To wchodzisz ? – kiwnęłam głową.

-Poczekaj. – oznajmił.

-Powiesz czemu zawdzięczam tak długie czekanie ? – powiedziałam trochę poirytowana nie zważając na to co mówił.

Wtem blondyn wyłonił się z pomieszczenia do ,którego wszedł chwile temu.

-Mojemu prysznicowi.- odparł z szerokim uśmiechem. Widząc go na w pół nagiego z ręcznikiem od pasa w dół spuściłam wzrok i podziwiałam panele.

-No co jest ? Przecież mam na sobie ręcznik . To ja się tu powinienem wstydzić.

-Może się ubierzesz ?- zasugerowałam niepewnie.

-Przecież jestem ubrany. –zaśmiał się pokazując biały ręcznik.

Nadal podziwiałam podłogę. Wiem, że miał na sobie ręcznik, ale coś powstrzymywało mnie od podniesienia wzroku.

-No jeśli ci tak zależy ,to idę się ubrać, poczekaj.

Zostawił mnie samą w salonie. Postanowiłam, że nie będę stała bezczynnie. Porozglądam się.

Mieszkanie było zadbane co mnie zdziwiło. Nie sądziłam ,że mężczyźni potrafią tak o coś zadbać. Zabrałam się za oglądanie fotografii wiszących na ścianie w rogu. Szczególnie jedna zwróciła moją uwagę. Przedstawiała ona Nialla obejmującego w pasie jakąś blondynkę. Na oko w naszym wieku. W prawym dolnym rogu była data. Prawie niewidoczna, ale udało mi się ją przeczytać.

-Miesiąc temu? – zaniemówiłam. – On ma dziewczynę?

Wyglądała na ładną. Bardzo ładną. Przez chwile poczułam się zazdrosna. Nie wie

m czemu. Prawie go nie znałam a jednak.

Inne zdjęcia przedstawiały innych dorosłych. Przypuszczałam, że to jego rodzice. Na końcu znalazłam inne niż do tych czas zdjęcie. Nie umiałam powstrzymać się od głośnego śmiechu. Widok małego Nialla bawiącego się w błocie był nad wyraz śmieszny. Przysłoniłam usta ręką by chłopak nie mógł usłyszeć mojego rozbawienia.

Chwile po tym otworzyły się drzwi pokoju obok. Wyszedł z nich Niall. Na szczęście ubrany. Miał na sobie zwykłą koszulkę i dżinsy.

Momentalnie przestałam się śmiać.

-Coś nie tak ? – zapytał zdziwiony.

Pokiwałam przecząco głową.

Podoba wam się 3 rozdział ? ;)

+Założyłam dziś TT : https://twitter.com/followers . Jeśli chcecie bym was powiadomiała na TT o nowych rozdziałach to piszcie ;)